Háttatal Sveinbjörns Beinteinssonar
Fimmta ríma – Úrkast
| 111 Úrkast Úrkast |
Reyndar hefur rumið lengi raustin slæma. Nú skal betur stilla strengi stefjanæma. |
| 112 Frumframhent |
Gamansamar gerðar skyldu glettnibögur blíð ef hlýða vísum vildu vífin fögur. |
| 113 Frumsamframhent |
Góðan óð á gæfustundu gert ég hefi; fljóðin hljóðu fegin undu fögru stefi. |
| 114 Frumbakhent |
Oft ég gekk á eyðileiðum óra-fjarri hrundar ást, á heiðum breiðum hættu nærri. |
| 115 Síðtvíþætt |
Þá var oft af kæti kveðin kímin ríma; þannig hlýrri gerði gleðin grímu–tíma. |
| 116 Víxlalsneitt, frumhent |
Yndi fundið óðarræða auka tekur; enda stundum kliður kvæða klakann hrekur. |
| 117 Fráhent |
Skal frá Hlyni Herkissyni hraustum kynna. Heiman gildur víkja vildi, veiðum sinna. |
| 118 Frummisfjórþætt |
Víða á skíðum skríður síðan skjótur drengur, mjallarfjalla hjalla–halla hraustur gengur. |
| 119 Frumstiklað Skálmhent |
Flokkur hreina framhjá sveini fræknum renndi. Þá varð einum ör að meini, er hann sendi. |
| 120 Samrímað, frumstiklað Fiðlulag |
Hrein, sem féll að fenntum velli, fjarri elli, var að helli hátt á felli hann af svelli. |
| 121 Frumsniðstiklað |
Geymir hann í hamrakynni hlotna veiði; leitar enn, ef föng hann finni fram um heiði. |
| 122 Frumhent Léttilag |
Leið á daginn, dimmu fljótt og drífu gerði. Rann um snæinn rekkur skjótt, þó rokkið verði. |
| 123 Hályklað |
Vanda reynir röskur þá í römmu þófi, handaskil hann hvergi sá í hægu kófi. |
| 124 Frumþráhent |
Lengi rennur frár um fjöll að finna skýli; gengur enn um ógn og mjöll, þó áttir tvíli. |
| 125 Frumalrímað |
Leið svo nóttin löng og myrk og lét að meini eyðast þrótt með ströngum styrk hjá stæltum sveini. |
| 126 Alrímað |
Engar veit hann áttir þá, en uggir þeygi; lengi þreyta mátt sinn má á muggudegi. |
| 127 Innbrugðið |
Úlfar stökkva ærið svangir út úr mökkva; skrúðadökkvir, skrefalangir skjótt fram hrökkva. |
| 128 Samrímað |
Ýlfra taka tugir varga, tönnum sarga, ætla stoltir segg að farga sér til bjarga. |
| 129 Framrímað |
Nasa þeir úr fenntum förum flasa villtir, rasa fram í ólmleik örum asatrylltir. |
| 130 Víxlframrímað |
Lúinn hlýtur lundar-illu liði verjast; nú á bæði varg og villu við að berjast. |