Háttatal Sveinbjörns Beinteinssonar
Tíunda ríma – Breiðhent
| 221 Breiðhent Breiðhent |
Íslands þjóð, sem átt að geyma erfðagripi fagra málsins, vilti þeirra gildi gleyma, glata þeim á vegum prjálsins? |
| 222 Frumhent |
Sérðu ekki að sjóðir dýrir sóast fyrir ónýtt glingur; þannig blekkjast þroskarýrir, þegar fagurgalinn syngur. |
| 223 Víxlhent |
Máls og sagna meginþættir margir sundur brostnir lágu. Fræði þagna. Frónskar ættir fánýtt stundargaman þágu. |
| 224 Hringhent |
Viltu þínum ljóðalögum lengur sýna enga hlynning, eða týna öldnum brögum öll svo dvíni þeirra minning? |
| 225 Oddhent |
Fest í minni, skráð á skinni skatnar svinnir fræðin hafa. Enn skal sinna orða kynni, aldrei linni þessi krafa. |
| 226 Breiðsamhent, áttstiklað Jafnhent |
Meðan kyljur þungar þylja, þeysibylji loftsins hylja, hugir yljast innan þilja, ef þeir viljans rúnir skilja. |
| 227 Breiðsamhent Breiðsamhent |
Runnu lengi skarpt á skíðum skatnar tveir í fjallahlíðum eftir fönnum firna víðum færðum saman storms í hríðum. |
| 228 Breiðsamhent, aukrímað |
Langsótt fannst þeim leiðin eigi; létt þeir fóru greiða vegi; byljum slegna breiða teigi bárust um á heiðum degi. |
| 229 Frumsniðstímað, síðstímað |
Knáir, engum lúðir lúa, líta Efstubungu hvíta. Þá skal Úlfur aftur snúa. Ýtar daginn þurftu að nýta. |
| 230 Stímað Dynstíma |
Innir Hlynur: „Okkar kynni ættu að festa vinahættir; minnumst þess að mörgu sinni mættu hjálpar slíkir þættir.“ |
| 231 Frumstiklað |
„Vil ég eigi“, Úlfur segir, „okkar vinskap láta dvína; kýs ég feginn að þú eigir unga Hildi systur mína. |
| 232 Þríkveðið |
Faðir minn þó svo að sinni svari þinni bón með háði, stríðni ein mun eflaust reynast orðagreinin sem hann tjáði. |
| 233 Öfugoddhent |
Okkar minnumst hlýrra heita, heilir finnumst öðru sinni, frægðarvinnan þegna þreyta þróttarsvinna eflaust kynni.“ |
| 234 Fráhent |
Seggir greiðir sínar leiðir síðan runnu í bezta færi, heimakynni fýsti að finna fyr en myrkur komið væri. |
| 235 Fráhent, síðstímað |
Hlynur skyldu vinna vildi, varð að bjarga fengnum arði; frosinn hrein úr hellis leyni harður ber að föðurgarði. |
| 236 Breiðstikluvik Breiðstikluvik |
Þegar hélt að hlýjum rönnum hugarglaður undir kveldið, rekk, sem lengi fór á fönnum, fagnað var af heimamönnum. |
| 237 Breiðstikluvik, hringhent |
Þykir nær úr helju hrifinn hugumkær og vinsæll drengur. Ungur hlær við hlaðskafl drifinn hlaupafær og langt að svifinn. |
| 238 Breiðstikluvik, sexstiklað, vikfjórþætt |
Einatt var til voða farið veiðiskeið á eyðileiðum; klaka skarað kófi barið kveifum þar er landið varið. |
| 239 Breiðstiklusíðvik, þríhent, vikstímað |
Veiðifengur vel er þeginn; var nú enginn harmi sleginn; frið og hvíld í heimagriðum hlýtur drengur næsta feginn. |
| 240 Breiðstafhent Breiðstafhent |
Seggur margt um sínar ferðir sagði og líka ráðagerðir um þá för sem halir hygðust hefja er Vetri tökin brygðust. |