Háttatal Sveinbjörns Beinteinssonar
Átjánda ríma – Vikhent
| 391 Vikhent Vikhent |
Ferðalúnum fótum hef ég gengið yfir fjöllin urðum sett, óblíð veður fengið. |
| 392 Frumframhent |
Þá í lágum litlum bæjarkofa var mér fagnað vel um kvöld. Vil ég þetta lofa. |
| 393 Frumframsneitt |
Kunni granni kaldra fjallaslóða lög sem honum hæfðu þar hátt við landið góða. |
| 394 Vikframhent |
Sett var fyrst í fjallabúnas lögum hreinyrt grein um þrek og þor, þekkt úr fornum sögum. |
| 395 Framhent |
Dalahalur háu nærri fjalli hreinn og beinn í háttum var, hlýr og skýr í spjalli. |
| 396 Bakhenduvikað |
Geng ég nú um gráar eyður, breiðar, þar sem vinur besti bjó; byggðin sneiðist heiðar. |
| 397 Vikbakhent |
Flett og rúin fjallaslóðin sýnist. Þjóðin minnkar þar og hvar þegar byggðin týnist. |
| 398 Vikbaksneitt |
Aftur nytjist okkar kjarnagróður. Eigi fólk um dali dvöl. Dafni sæmd og hróður. |
| 399 Vikstiklað |
Barðist Kár við borgarmanninn snjalla. Hlynur þekkir hraustan rekk. Hann þá tók að spjalla: |
| 400 Vikstímað |
„Fljótt ég vil til friðar stilla bragna; þann ég eflaust þekki mann; því er síst að fagna.“ |
| 401 Hringhent |
Gengu menn á milli þeirra síðan. Rauður kennir hraustan Hlyn, hermir enn við stríðan; |
| 402 Mishent |
„Þínum skildi þig ég vildi ræna, lof þér gelzt því greipi fast gripnum hélztu væna.“ |
| 403 Samhent |
Þú mátt lengi þínu gengi fagna; sigurfeng úr hönd mér hirt hefur enginn bragna. |
| 404 Sjöstiklað |
Síst mun þrætt ég sakaþætti bætti, þegar hættir harkið skætt; halda sættir ætti.“ |
| 405 Framrímað |
Gekk þá Hlynur garpsins til og sagði: „Ekki lengjum þetta þjark, þekkjumst frið að bragði.“ |
| 406 Framrímvikað |
Falla deilur, fest er sættin bragna, engar sakir urðu meir. Allir þessu fagna. |
| 407 Stímvikað |
Bauð nú mönnum bestu veizlu Rauður. Borg hann réð og ærinn á auð, og nokkurt hauður. |
| 408 Aukrímvikað |
Dvalir auka drengir þannig máttu; frömdust þeir og fræddust um fleiri manna háttu. |
| 409 Samrímað |
Fóru vítt og frægir mjög þeir urðu. Slíkra mennt í minnstri þurð margar þjóðir spurðu. |
| 410 Miðskárímað |
Fé og sæmdir firðar löngum unnu. Um þá víða margir menn miklar sögur kunnu. |